Hayat ne garip kuşlar felan!

Yazasım var ama yazdıkça kapanıyorum ve sanki söylediğim her şey söyledikten sonra anlamsızlaşıyor ve önemini kaybediyor. Çok zor zamanlar geçirdim ki kendimi güçlü sanırdım. Güç tükenen bir şeymiş. Ve tükenirken kişinin kendine olan güvenini de yanında götürebilirmiş. Hayatımı kontrol edemiyorum ve kontrol etmem gerektiğini de düşünmüyorum.
Niçin karamsarım tanrım? Ben böyle değildimmmm geliyor zakkumdan

İşte sanki bana anahtar kelimeler verilmiş de hikaye yazmamı bekliyorlar oysa ben kelimelerimi kaybetmiş gibiyim.. İnsan kendisine bile güvenmezken çevresine nasıl güvenebilir. Yani bahsettiğim baya baya yakın çevre.. Hani içerisinde ailenizin, çocukluk arkadaşınızın belki sevgilinizin-eşinizin, hani dostum dediğiniz birlikte sabahlara kadar sohbet ettiğiniz sırdaşınızın ne biliyim işte anladınız güvenmeli mi?
        İşte dediğim gibi yaa yazdıkça anlamsızlaşıyor...